Jedziemy do…

Szwecja rozciąga się na mapie jak mokre pranie, wielką płachtą kładące się na wystające z pejzażu okrągłe szczyty gór w Åre. Na samej północy króluje samotna Kebnekaise, najwyższa góra, która nie wiadomo ile ma wysokości, bo ta zmienia się zależnie od grubości pokrywy śnieżnej. Niewiele jest z niej pożytku poza tym, że urozmaica nieco monotonny krajobraz północy.

Na samym południu powietrze jest ciepłe i słodkie, lepkim nalotem osadzające się na jezyku. Wiatr pachnie morzem. Nie ma szerokich plaż ani tłumów, są za to krajobrazy prawie śródziemnomorskie, udające oliwne gaje kępy drzew na brzegu, brodzące w wyrzuconych na brzeg wodorostach. Na drugim brzegu leży już Dania, spięta najdłuższym w Europie mostem.

W Szwecji jedną z piękniejszych rzeczy jest światło. Już we wrześniu, kiedy tylko brzozy robią się żółte, kąt padania zaostrza się, chociaż jeszcze nieśmiało próbuje odzywać się lato. W Szwecji światło potrafi być lśniące i sine jak roztopione srebro. Przegląda się w jeziorach jak w lustrach, trochę odbija się od szklistej wody, a trochę ją zabarwia, jak gdyby ktoś wpuszczał przez lejek srebrny dym do wnętrza bańki mydlanej. I chociaż czasem chowa się za chmurami, przesącza się przez nie i spada do jezior, i mętnie zawisa tuż nad powierzchnią. Wygląda to tak, jakby ktoś przez długi cybuch dmuchał szklaną bombkę ze srebrnego światła. Chmury wiszą wtedy nisko nad wodą, aż trudno je gołym okiem od niej oddzielić, trzeba mieć ogromne sitko o bardzo drobnych okach, żeby wyłapać na ni kropelki świetlistej rtęci.

Wtedy budzą się na chwilę wszystkie potwory z jezior, które już zdążyły ułożyć się do snu w najcieplejszej głębi w oczekiwaniu na trzask i szczęknięcie wody ściśniętej żelaznymi obcęgami lodu. Budzi się Storsjöodjuret i wychyla swój niekształtny łeb nad powierzchnię. Ryczy głucho i chciwie łapie w swe ogromne płuca rozlane tym płynnym srebrem powietrze, bo wie, że w zimnych i martwych ciemnościach jeziora na podobne przyjdzie mu poczekać do wiosny.