Jedziemy do…

Słońce świeciło jak oszalałe. Niebo było czyste jakby ktoś wyszorował je papierem ściernym. Żadnych samolotów. Właśnie wybuchł wulkan na Islandii i miasto leniwie płynęło przez kwietniowy weekend bez turystów. Przyjechałyśmy pociągiem z Paryża i było to niezwykłe. W ciągu trzech godzin zmieniła się architektura domów, kwiaty w oknach, pojawiły się ścieżki rowerowe, kanały, poldery i wysokie, ale wąskie kamienice. Zrobiło się bardziej skandynawsko, protestancko, porządnie i czysto. Nie jestem pewna, jaka jest Holandia, ale Amsterdam jest wibrujący. Uzależniający. Kosmopolityczny i energetyczny. O gejach, coffee-shopach i czerwonych latarniach nie będę pisać.

Mieszkałyśmy na barce zacumowanej w jednym z bocznych kanałów. Rano światło wpadało przez ogromne okna. Robiłyśmy kawę i nigdzie nam się nie spieszyło. Van Gogh wisiał spokojnie w muzeum i na nas czekał.

Na zawsze z Amsterdamem kojarzyć będzie mi się smak vla, słodki płynny budyń, który koi nerwy i poprawia humor i stroopwalers – grube wafle połączone karmelem, które kładzie się na kubku z gorącą herbatą, pozwalając, by karmel lekko się roztopił.

Ja tam lubię Amsterdam.